کتاب ظهور روانشناسی اکت ACT

در کتاب ظهور روانشناسی اکت ACT قرار است رویکردهای رفتاردرمانی مبتنی بر پذیرش مورد بحث قرار بگیرد. مبانی‏ تجربی‏ رويکردهای ‏شناختی- رفتاری‏ به ‏مسائل ‏روانی را‏ میتوان‏ در ‏اوايل ‏قرن حاضر ‏پی جويی ‏کرد. ‏نگرش‏ داروينی ‏دربارة پیوستگی ‏بین‏
انسان‏ و ‏جانوران‏ پست تر، ‏اين‏ امکان را ‏فراهم ‏آورد ‏که ‏از ‏»مدل‏ حیوانی«‏ رفتار،‏ در ‏مطالعه‏ چگونگی‏ ايجاد ‏و‏ تداوم‏ بیماری های روانی ‏استفاده ‏شود.‏ در‏ اين ‏نگرش،‏فرض‏ بر ‏آن‏ است‏ که‏ اصول ‏برخاسته‏ از‏ پژوهش های‏ مربوط به‏ يادگیری‏ در ‏جانوران،‏ قابل تعمیم به‏ انسان‏ نیز‏ هستند.‏ در‏ پژوهش های‏ اولیه،‏ دو اصل، ‏در يادگیری‏ جانوران ‏تشخیص ‏داده ‏شده ‏بودند. ‏اصل ‏نخست‏ بر‏ پايه‏ کارهای‏ پاولف و ‏ساير ‏فیزيولوژيست های‏  روسی‏ استوار‏ بود. ‏اين‏ محققان‏ آزمايش هايی‏ با‏ سگ ها ‏انجام ‏دادند. در ‏اين ‏آزمايش ها ‏ابتدا ‏زنگی ‏به ‏صدا‏ درمی آمد‏ و‏ آنگاه ‏به‏ جانور ‏غذايی‏ داده ‏می شد، ‏پس ‏از اينکه‏ اين‏ زنجیره‏ رويدادها ‏چندين ‏بار ‏تکرار ‏میشد، ‏بزاق ‏سگ‏ به محض ايجاد ‏صدای‏ زنگ، پیش ‏از ‏ارائه ‏غذا ‏ترشح‏ می شد. ‏اين‏ پديده ‏به عنوان شرطی سازی‏ کلاسیک شناخته ‏شد.‏ اصل دوم، ‏که ‏به عنوان ‏شرطی سازی کنشگر شناخته ‏شده ‏است، ‏از‏ مشاهدات ‏ترندايک، ‏تولمن، ‏گاتری پديد ‏آمده ‏است.

قانون اثر گزار در روانشناسی اکت

‏آنها ‏دريک ‏رشته‏ آزمايش ‏دريافتند ‏که‏ اگر ‏به دنبال رفتاری‏ معین،‏ به طور ‏مرتب‏ پاداشی ‏ارائه‏ شود، ‏احتمال وقوع ‏مجدد ‏آن ‏رفتار ‏بیشتر ‏می شود. ‏اين ‏پديده ‏به عنوان »قانون ‏اثر« شناخته ‏شد. ‏اين‏ قانون میگويد ‏رفتاری‏ که‏ نتايج ‏ارضاء کنندهای‏ به دنبال‏ داشته ‏باشد، ‏گرايش‏ به‏ تکرار‏ پیدا‏ می کند‏ و رفتاری‏ که‏ نتايج ‏ناگوار‏ به دنبال ‏داشته ‏باشد، احتمال ‏وقوع ‏کمتری ‏پیدا ‏میکند. ‏اما ‏اسکینر تقويت کننده ها ‏را ‏برحسب‏ اثر ‏آنها‏ بر‏ رفتار ‏فرد، تعريف ‏کرد؛ مکانیزم های‏ دفاعی ‏ـ ‏رفتاری که ‏بر ‏اساس ‏انتخاب ‏هر ‏فرد ‏بر اثر ‏تجربه ای ‏که ‏از‏ احساسات ‏هیجانی ‏درونی ‏اوست ‏ناشی ‏می شود؛ و ‏نه ‏برحسب ‏اينکه ‏آيا‏ آنها‏ پاداش دهنده ‏به‏ نظر‏ میرسند ‏يا‏ ناگوار.

رفتار درمانی در روانشناسی ACT

روانشناسی ‏رفتاری‏ يا ‏رفتارگرايی ‏در ‏اوايل ‏قرن ‏بیستم ‏در ‏واکنش‏ به‏ روش ‏درون نگری ‏که در ‏آن ‏زمان بر روانشناسی ‏غلبه ‏داشت‏ شکل‏ گرفت.‏
پدر ‏رفتارگرايی، ‏جان ‏ب. ‏واتسون، ‏ابتدا به ‏مطالعه ‏روانشناسی ‏حیوانات‏ پرداخت. اين ‏پیش زمینه ‏سبب ‏شد ‏واتسون ‏چنین ‏استدلال ‏کند که‏
روانشناسی ‏بايستی ‏فقط ‏به ‏پديده های ‏آشکار ‏قابل مشاهده ( يعنی ‏رفتار‏ آشکار ) بپردازد.‏ بر طبق انديشه‏ رفتارگرايی‏ از‏آنج اکه‏ محتوای ‏ذهنی‏ به طور‏ علنی ‏قابل مشاهده نیست ‏نمیتوان بررسی ‏علمی‏ عمیقی‏ از ‏آن‏ انجام ‏داد.‏ درنتیجه رفتارگرايان ‏بیشتر ‏به ‏رفتارهای ‏آشکار ‏و ‏اثرات محیطی ‏توجه‏ می کنند. سال ها‏ پیش ‏يعنی ‏در‏ دهۀ 1214 به تدريج ‏گزارش های‏ پراکنده ای‏ دربارة‏ کاربرد ‏اصول ياد گیری‏ در ‏درمان اختلالات ‏رفتاری ‏منتشر ‏می شد،‏ ولی ‏در بدنه‏ اصلی‏ روانپزشکی‏ و روانشناسی ‏بالینی ‏جدی‏ گرفته‏ نمیشد.‏

راهکارهای رفتاری درمان اضطراب

تا‏ اينکه سرانجام ‏در‏ دهۀ 1214 رفتار درمانی به عنوان رويکردی ‏نظام دار ‏و‏ جامع ‏برای‏ درمان ‏اختلالات ‏روانپزشکی ‏( رفتاری ) به‏ منصه‏ ظهور‏ رسید. اين ‏اتفاق ‏در‏ آن ‏روزگار ‏همزمان ‏و ‏بی ارتباط‏ با هم در ‏سه ‏قاره ‏جداگانه ‏رخ ‏داد. ‏جوزف‏ ولپه ‏و همکارانش، ‏در‏ ژوهانسبورگ ‏افريقای ‏جنوبی‏ با‏ استفاده‏ از‏ فنون‏ اصلی پاولوف ،‏ روان نژندی هايی آزمايشگاهی‏ را ‏در‏گربه ها‏ ايجاد ‏و ‏رفع‏ کردند.‏ ولپه ‏بر اساس اين‏ پژوهش‏ اولیه‏ حساسیت زدايی نظام دار‏ تدوين ‏کرد‏ که‏ پیش گونه ( پروت و تیپ ) بسیاری ‏از ‏راهکارهای ‏رفتاری ‏فعلی ‏برای ‏درمان اضطراب‏ غیر‏ انطباقی ‏ناشی ‏از ‏محرک های‏ قابل شناسايی محیط ‏است. تقريباً در ‏همان‏ زمان‏ عدهای‏ که ‏در ‏رأس ‏آنها‏ هانس ‏آيزنکو‏ام.‏ بی.‏شاپیرو ‏قرار‏ داشتند،‏در ‏مؤسسه‏ روانپزشکی‏ دانشگاه لندن، ‏بر ‏اهمیت ‏اتخاذ ‏رويکردی‏ تجربی ‏و ‏آزمايشگاهی ‏برای ‏فهم ‏و ‏درمان ‏بیماران ‏تأکید ‏کردند. آنها‏ استفاده ‏از‏مدل های‏ تجربی‏ کنترل شدهای که‏ آزمودنی‏ واحدی‏ داشته‏ باشند‏ و ‏نیز ‏نظريه يادگیری‏ جديد‏ را ‏پیشنهاد ‏می کردند.‏

ظهور ‏کامل ‏رفتار درمانی

سومین ‏خاستگاه ‏رفتار درمانی ‏کارهايی ‏بود ‏که ‏با ‏الهام ‏از پژوهش های‏ بیاف. ‏اسکینر‏ روانشناس‏ دانشگاه ‏هاروارد ‏انجام ‏می شد.‏ دانشجوي ان‏اسکینر فن آوری ‏شرطی سازی ‏فعال ‏او ‏را ‏که ‏در ‏آزمايش‏ بر ‏روی ‏حیوانات ‏تدوين‏ شده ‏بود،‏ در ‏مورد مسائل‏ بالینی ‏انسان هم‏ به ‏کار‏ بردند. سال های 1214 شاهد ‏ظهور ‏کامل ‏رفتار درمانی با ‏فنون ‏جديد ‏و‏ متعددی ‏بود ‏که ‏از لحاظ تجربی ‏اعتباريابی شده ‏بودند. ‏تا ‏اواخر ‏سال های‏ 1214 رويکردهای ‏رفتاری، ‏مورد پذيرش عمومی‏ قرار ‏گرفتند‏ و‏ رفتار درمانی‏ به عنوان ‏روش ‏انتخابی ‏در ‏مورد ‏بسیاری‏ از ‏اختلالات درآمد: مانند ‏کاربرد‏ رويارويی ‏عینی ‏در‏ هراس ها،‏ وسواس ها ‏و ‏اختلال های ‏جنسی‏ و‏ کاربرد‏ فنون کنشگر و ‏هدف گزينی ‏در ‏توانبخشی به ‏کار ‏گرفته ‏شد. ‏گسترش ‏بعدی‏ رويکردهای رفتاری،‏ ناشی‏ از‏ رشد پزشکی‏ رفتاری‏ بود.

برک‏ اصطلاح ‏پزشکی ‏رفتاری‏ را ‏در ‏مقام‏ت وصیف‏ کاربرد بیوفیدبک ‏در‏ اختلال های پزشکی،‏به ‏کار ‏برد. ‏پیشرفت‏ مهم ‏ديگر، پذيرش ‏رويکرد » سه
نظامی« بود.‏ لنگ، ‏راچمن‏ و‏ ديگران‏ مطرح ‏کردند ‏که‏ میتوان مسائل ‏روانی‏ را ‏برحسب نظام های ‏پاسخی ‏که ‏تا ‏حدی ‏به هم پیوسته هستند، ‏به ‏نحو‏ سودمندی، ‏مفهوم سازی ‏کرد. ‏نظام هايی ‏که ‏آنها ‏پیشنهاد ‏کردند، عبارت‏ بودند‏ از ‏رفتاری،‏شناختی/ ‏عاطفی ‏و فیزيولوژيک. ‏اين نظام ها‏ اگرچه ‏با هم ارتباط ‏دارند، ‏اما ‏ضرورتاً به طور ‏همزمان ‏و ‏به ‏شیوهای يکسان ‏و ‏يا ‏حتی هسو تغییر ‏پیدا ‏نمیکنند. ‏بنابراين ‏ناهم زمان ‏شمرده ‏میشوند. ‏البته‏ هیچ‏ علت ‏از ‏پیش‏ تعین ‏شدهای‏ وجود ‏ندارد‏ که ‏فقط‏ سه نظام تشخیص‏ داده شود‏ و ‏نه ‏چهار ‏يا ‏حتی بیشتر. ‏با اين همه اين ‏شق ‏جديد ‏در ‏برابر ‏نگرش‏ تک نظامی مسائل روانی، ‏به ‏دو ‏دلیل ‏اهمیت ‏داشت، ‏نخست ‏آنکه ‏در ‏تبیین‏ بسیاری‏ از ‏الگوهای‏ نشان های ‏که بیماران‏ گزارش‏ می کنند،‏ مؤثر‏ افتاد‏ و‏ دوم‏ آنکه ‏به ‏ارزيابی های‏ منظم تر ‏و ‏مناسب تر ‏نتیجه درمانی ‏منجر ‏شد. ‏اواخر‏ سال های ‏1214 و ‏اوايل ‏سال های‏ 1214 هم چنین ‏شاهد‏ شروع نارضايتی ها‏ از ‏تصورات ‏صرفاً رفتاری ‏که ‏در ‏رشد ‏اولیه ‏رفتاردرمانی ‏جنبه ‏مسلطی‏ داشتند ‏بود.

رویکردهای شناختی در پذیرش ظهور روانشناسی اکت

تکنیک های رفتار مخصوصاً لازاروس ‏آنچه ‏که ‏وی ‏تصورات ‏مکانیستیکی‏ زير بنايی ‏در‏ کاربرد‏ رفتار درمانی‏ می نامد،‏ مورد حمله قرار‏داد. لازاروس ‏معتقد‏ بود ‏که‏ تبیین ‏قسمت‏ اعظم‏ درمان های رفتاری‏ صرفاً با ‏برچسب‏ اصطلاح های نظريه ‏يادگیری، ‏ناممکن ‏است. ‏او ‏پیشنهاد ‏کرد ‏که ‏بايد« رفتار درمانی ‏با‏ طیف ‏وسیع «‏ را ‏بپذيريم. ‏در ‏اين‏ نوع ‏رفتار درمانی،‏ تکنیک هايی ‏که‏ کارايی آنها ‏از لحاظ تجربی ‏به ‏اثبات ‏رسیده ‏است، ‏مورد استفاده قرار ‏میگیرند؛‏ صرف نظر ‏از ‏آنکه اساس ‏نظری ‏آنها ‏چه ‏باشد. ‏اين ‏رويکرد ‏در ‏عمل ‏با‏ سرعت ‏فزايندهای ‏مورد پذيرش متخصصان بالینی ‏قرار ‏گرفت. ‏اما‏ محدوديت های ‏رفتاردرمانی ‏تا‏ مدت ها‏ بعد ‏مورد ‏ارزيابی ‏منظم ‏آثار پژوهشی‏ قرار‏ نگرفت.‏ يکی ‏از ‏ناخوشايندترين‏ جنبه ‏اين‏ » التقاط گرايی تکنیکی «‏ عبارت‏ بود از‏ تمايل ‏متخصصان بالینی ‏کاربرد ‏فنون،‏به ‏شیوه ای ‏تجويزی؛‏ به نحوی که به طور‏ مکانیکی، فنون ‏خاصی‏ در‏ مورد ‏مسائل‏ خاص ‏به کار گرفته ‏میشدند.‏ اما‏ نارضايتی ‏از‏ رويکردهای ‏صرفاً رفتاری‏ نتیجه‏ سودمندی ‏نیز‏ داشت‏ و‏ آن عبارت ‏بود ‏از ‏کوشش هايی ‏که ‏در ‏جهت ‏افزودن عناصر ‏شناختی ‏بر فنون موجود‏ و ‏نیز‏ گشودن‏ راهی‏ برای‏ ارائه ‏و ‏کاربرد ‏منظم‏ رويکردهای شناختی،‏ به‏ عمل‏ میآمد.‏