فرزندانمان را می آموزانیم تا آنها هم نسلهای آینده را بیاموزانند.
تولد هرکودک نشانه ای بر مسيولیت ما برای نگهداری و پرورش نسلی ست که در کنار ما به رشد و شکوفایی میرسد،نسلی که میتواند بنیانگذار یک فرهنگ ،یک گرایش،و یک تغییر بزرگ باشد.
طبق آمار رسمی، سالانه حدود یک میلیون و چهارصد هزار تولد در ایران به ثبت میرسد که از این تعداد،بیش از دو درصد دارای کم توانی عمده هستند و حدودا پنج و یک دهم درصد میتوانند دارای نوعی از کم توانی باشند، این یک آمار جهانیست.
آنچه به عینیت دیده میشود، نوع نگرش یا حتی نگارش اخبار و جامعه آماری،نشان دهنده رفتارهایی متفاوت نسبت به این کودکان میباشد، که پاره ای از وجود یک مادر و عزیز یک خانواده هستند
.بعد از تولد کودک نوع برخورد پرسنل بیمارستان نسبت به مادر و نوزاد متفاوت میباشد و متاسفانه سرویس های معمول به مادر و نوزاد داده نمیشود.پزشک سوالات خانواده در مورد کودکشان را پاسخ نمیدهد،و ممکن است به نوعی رفتارتحقیرآمیز هم وجود داشته باشد.در بحث اعلام آمار تعداد متولدین دارای کم توانی،اخبار با سرتیتیری منتشر میشود که ممکن است اینگونه تعبیر شود، این کودکان سربار جامعه هستند،و بلافاصله از مادرانی یاد میشود که به واسطه تست غربالگری فرزند خود را از چرخه حیات حذف کرده اند.(هرچند که این تستها هم نمونه های اشتباه داشته اند)و دیده شده که حتی اگر مادر اجازه سقط نداده ،فرزند طبیعی متولد شده است.آمار سقط جنین بعد از تستهای غربالگری سالانه بیست و یک هزار طفل را از چرخه حیات خارج میکند، و متاسفانه سایتهای خبری در مورد مادرانی که فرزند خود را سقط کرده اند ،با رنگی از برتری صحبت میکنند.
بازتاب این نوع نگرش به شکل یک فرهنگ دربرخورد با مادران و پدران این فرشتگان،باعث ایجاد مشکلات در مسیر رشدشان شده است.
مادران و پدران در حالیکه فرزند خود را از بیمارستان به منزل می آورند تا جشن حضورش را بگیرند،گیج و سر درگم هستند ،هیچ اطلاعی از نوع کم توانی،نحوه برخورد با آن،و نقطه شروع آموزش فرزند خود ندارند و ممکن است حتی سواد کافی برای جمع آوری اطلاعات در مورد کودک خود را نداشته باشند،و این در حالیست که در مورد فرشتگان کم توان هر لحظه ای که میگذرد،لحظاتی حیاتی برای شروع آموزش است.
پدر و مادر چنین کودکانی، علاوه بر همدلی و همراهی،نیازمند آگاهی جهت فراهم کردن امکانات برای فرزند خود هستند، در این میان نیز درگیر پاسخگویی به اطرافیانی میشوند،که با ترحم و ناآگاهی شان عرصه پرورش این عزیزان را ناهموار میکنند.
بدیهی است که حتی پرورش یک فرزند سالم و طبیعی بدون هزینه نیست ،و الزاما هم فرزند در قله افتخار یک جامعه نخواهدایستاد.
والدین کودکان کم توان همزمان با تولد فرزند دلبندشان بیش از دیگران نیاز به حرکت و برنامه ریزی برای پیدا کردن و پرورش استعدادهای فرزندشان دارند و از طرفی هم به علت عدم پذیرش و نوع نگرش اجتماع در موارد زیادی فرزند خود را از آموزش محروم نموده ،و یا دیرهنگام اقدام به آموزش صحیح و رسیدگی مناسب به این کودکان مینمایند، در نتیجه به نوعی حق زیستن در جامعه را از فرزند خود میگیرند.
تا به حال به این نکته توجه کرده اید که علیرغم تولد سالانه سی هزار کودک کم توان، چرا در رسانه های خبری کمتر از آنها شنیده میشود؟و این در حالیست که توانبخشیها و مراکز نگهداری ازاین فرشتگان کم توان پر است ،از کودکانی که رها شده اند ،ویا با کوله باری از غم در یک خانواده رشد میکنند.و از لذت حضور در یک جمع محروم هستند. حال چه باید کرد؟
همین سوال مرا واداشت تا درصدد آگاهی و فرهنگ سازی برآیم و به جای هدر رفت انرژی به صورت غم و اندوه و شرمساری،بتوانیم دست در دست یکدیگر نسلی بسازیم که هم حریم والدین این کودکان را درک کنند،و هم یاری رسان آنها باشند.و والدین عزیز این فرشتگان آسمانی نیز در امنیت و حمایت کامل به استعداد یابی و توانبخشی عزیزانشان بپردازند.
مادر عزیز،پدر بزرگوار
فرزندی از دیار آسمان با درکی دیگر از موجودیت زمین، در دامان تو متولد شده است،این به معنی بزرگی شما ست.
اولین گام سپاسگزاری از خدوند متعال برای حضور این فرشته الهی در زندگی شماست.
گام دوم پذیرش عاشقانه اوست، به خاطر بسپار که علیرغم بزرگی مقام پدر و مادر،شما در جایگاه عظیم تری ایستاده اید.
برخیزید ، اکنون گوشهایتان والاتر از آنند که اسیر شنیدن کلامی به جز عشق به حضور این فرشته الهی باشند. برخیزید و آگاه شوید……
مرحله تولد یک کودک،میتواند در رشد و نمو او بسیار تاثیرگذار باشد.و والدین این کودک باید توانایی استفاده از تمام لحظات برای شروع آموزش او را داشته باشند.شاید سخت ترین اتفاقی که در روزهای اول بعد از تولد یک کودک شاهد هستیم،نوعی گیجی و سردرگمی،همراه با حس غم و اندوه است.حضور یک فرد آگاه در کنار این خانواده ها میتواند بسیار مهم و تاثیر گذار باشد.کسیکه به آنها یادآوری کند،لحظه ای را نباید از دست بدهند،با آنها همدلی کند و راه را به آنها نشان بدهد.
از کجا شروع کنیم؟
اولین قدم، اطمینان خاطر دادن به خانواده نسبت به تواناییهای فرزندشان است،شاید با این جمله ها فرزند تو هم میتواند و انجام میدهد.
کم کردن از نگرانی و سنگینی فضای اطراف پدر و مادردر اولین لحظه های تولد فرزندشان امری لازم و ضروریست.
پدر و مادر باید بتوانند بپذیرند،این کودک ،این فرشته آسمانی،با هر نوع کم توانی،دارای توانمندیهای خاص و بالفطره ایست که فقط باید کشف شود.
متاسفانه فضای اطراف این کودکان که میتوانند توانمندیهای بسیاری داشته باشند،تحت اشعاع کلمات دلسرد کننده و آسیب رسانی قرار میگیرد که والدین را دچار دلسردی نسبت به چاره وجودشان میکند.
به خاطر داشته باشیم کودکمان میشنود،لمس میکند، و او هم هرگز فراموش نمیکند.
اطرافیان باید بتوانند شادی از حضور این فرشته را در خانواده حاکم کنند،بپذیریم او هست،او فرزندی از آسمان، با دنیا و رویایی متفاوت است.
والدین محترم:
پدر عزیز،مادر گرامی، به خاطر داشته باشیدشما آنقدر نور دیده پروردگار بوده اید که فرصت جهشی عظیم تر برای عشق به شما اعطا شده است.یکدیگر را در آغوش بگیرید و با هم پیمان عشق دوباره ببندید.
شما در این فرصت باید با هم عهد دوباره ای ببندید تا بتوانید ثمره میوه بهشتی خود را ببینید.
عهد ببندید و عاشق شوید.
با عشق فرزند خود را در آغوش بگیرید و با افتخار نام برازنده ای برای او انتخاب کنید،او را همانطور که هست بپذیرید و همانطور که هست دوست بدارید و کامل بدانید.او هرچه هست در نوع خودش کاملترین است.
در همان یک هفته اول با یک پزشک غدد،یک پزشک قلب و عروق ، یک پزشک روانکائو ملاقات کنید،و از آنها برای آگاهی از موقعیت جسمی و ذهنی کودکتان کمک بگیرید.
هر روز و هرشب مدت زمانی را برای بازی کردن با فرزند خود در نظر بگیرید.این کار نیاز عاطفی خود شما را نیز برطرف میکند.
امیدوار بودن برای پدر و مادری که فرشته کم توان دارند،یکی از مهمترین فاکتورها برای ایجاد محیطی سالم است که هم کودک و هم والدین به آن نیاز دارند. شاید در لحظه تولد کودک خود نتوانید درک کنید،داشتن فرزندی که هرگز به شما دروغ نخواهد گفت،هرگز از شما فاصله نخواهد گرفت،هرگز نگرانیهایی را که همه والدین تجربه میکنند را در مورد او نخواهید داشت،چه لذت بزرگی را به شما هدیه خواهد کرد.
و این شادی و لذت برای شما محقق نخواهد شد مگر اینکه شما او را با عشق یپذیرید و با افتخار در مجامع حضور یابید.
ما میتوانیم جامعه ای بسازیم که اگر دیگران فرشته کم توانی را دیدند،بدانند که باید با احترام بیشتری نسبت به این کودک و خانواده او رفتار کنند.
رسیدن به این جایگاه مستلزم آنست که والدین به کودکشان نگاهی افتخار آمیز و محترمانه داشته باشند،نام او را محترمانه به زبان جاری کنند ،جایگاه خاص برای او قایل باشند،و خوشحالی در چهره آنها نمایان باشد.
والدین محترم میتوانند دایره دوستانی را برای خود اتخاب کنند که فرشتگانی هم نوع داشته باشند.
آنچه مهم است فقط و فقط حال خوب درون شما و دیدگاه شما نسبت به کودک دلبندتان است.
پذیرش،احترام،افتخار این سه واژه را به خاطر بسپارید.
